Pornofonia, czyli jak brzmi seks.

Nagie pośladki, piersi, wulgarne teksty i gesty, jakimi atakują odbiorców dzisiejsze teledyski, nie robią już na nikim większego wrażenia. Producenci prześcigają się w przekraczaniu granic jakiejkolwiek przyzwoitości, chcąc przyciągnąć jak największą widownię. Mogłoby się wydawać, że seks w przemyśle muzycznym jest zjawiskiem dość świeżym, jednak pierwsze radykalne próby łamania tabu zostały podjęte już 50 lat temu.

Serge Gainsbourg – brzydal znany z romansów z najpiękniejszymi kobietami świata, uwielbiał szokować. Choć utwór Je t’aime…moi non plus kojarzy prawie każdy, to mało kto wie, że Watykan zakazał jego emisji w wielu krajach. Był to owoc gorącego romansu Gainsbourga z Brigitte Bardot, która zażyczyła sobie najbardziej romantycznej piosenki, jaką można stworzyć. Porządnej dawki pikanterii zapewniły jej nie tylko słowa, ale przede wszystkim odgłosy orgazmu emitowane przez francuską piękność. Z racji tego, że Brigitte była mężatką, publikacja tej piosenki nie była jej na rękę. Kontrowersyjne dzieło zostało wylansowane zatem przez inną kochankę Gainsbourga – Jane Birkin.

Mimo szumu wokół „ Je t’aime…moi non plus”, Serge nie przestał prowokować. Kolejnym zaskoczeniem był teledysk i tekst do Lemon Incest. Tytuł w dosłownym tłumaczeniu znaczy „kazirodztwo cytryny”, a w klipie artysta leży na łóżku ze swoją 13-letnią córką, Charlotte. Wystarczy to zobaczyć, aby wszcząć polemikę z niewinnością Serge’a…

Francuska kultura od zawsze kierowała się własnymi prawami. Awangarda, sensualność i niszczenie własnego zdrowia, to elementy wpisane w wizerunek paryskiego artysty. Serge Gainsbourg czuł się zatem zobowiązany do tego, by swych fanów zalać morzem skandali. Do szeregu nieprzyzwoitych, muzycznych niespodzianek dołączył numer Les Sucettes, wykonany przez 18-letnią France Gall, nieświadomą podwójnej wymowy tekstu. France śpiewa o Annie, lubiącej anyżowe lizaki, które przemierzając jej gardło sprawiają, że czuje się jak w niebie… Autor słów zadbał nie tylko o to, aby ich znaczenie przywoływało skojarzenia, ale przede wszystkim ich brzmienie. Nieuważny słuchacz, zamiast „Annie może mieć lizaki za kilka pensów”, usłyszałby, że „Annie może mieć lizaki za kilka penisów”. Jeśli ktoś nie poczułby się wystarczająco zgorszony, bądź miał jakiekolwiek wątpliwości co do nieprzyzwoitości Les sucettes, jest jeszcze teledysk. Koncepcja artystyczna była na tyle oryginalna, że nawet lizakom odebrano ich tradycyjny, okrągły kształt…

Choć ten zakompleksiony amant uwiódł mnie swoim głosem i inspirującym klimatem dzieł, w pełni rozumiem jego przeciwników. Niektórzy twierdzą, że sięganie po tak mocne środki wyrazu było próbą odwrócenia uwagi od niedoskonałości, chęcią stworzenia wokół siebie szumu bądź też manifestacją problemów z własną seksualnością. Mimo wszystko, między tym, co podają nam dziś muzyczne stacje, a twórczością Serge’a, zauważam ogromne różnice. Po pierwsze, dzisiejszy seks w mediach to akt desperacji, ostatnia deska ratunku dla konkurujących ze sobą celebrytów. Seks Gainsbourga można nazwać natomiast artystyczną koncepcją, albo chociaż prowokacją. Ponadto, ci, którym wulgarna nagość ma służyć jedynie w celach zarobkowych, z artyzmem nie mają nic wspólnego. Serge’a żegnano jak narodowego bohatera. Tłumy fanów na ulicach, flagi opuszczone do połowy…Prawdziwy artysta potrafi bowiem wyrazić niesmaczne treści ze smakiem.

Dziś już nie ma tabu, które można byłoby łamać… A czy są jeszcze artyści?