Space Is Still The Place

Kiedy w recenzji tej płyty przeczytałem o „południowym Pink Floyd”, a w tym samym tekście wymienieni zostali także The Black Keys, byłem naturalnie mocno sceptyczny. Sięgnąłem jednak po krążek i nie pożałowałem. Płyta The Bright Light Social Hour to bez dwóch zdań jedno z moich największych odkryć tego roku. Najpierw jednak kilka zdań o zespole. W jego skład wchodzą Jack O’Brien, Curtis Roush, Edward Braillif i Joseph Mirasole. Grupa wywodzi się z teksańskiego Austin i dość szybko zdobyła sobie tam sławę za sprawą niezwykle emocjonalnych występów na żywo. Debiutancki album wydany w 2011 r. zdobył 6 SXSW Austin Music Awards, w tym dla Zespołu Roku, Albumu Roku i Utworu Roku. The Bright Light Social Hour ruszyli w ogromną trasę koncertową, liczącą ponad 400 wieczorów, w tym występy na takich festiwalach, jak Lollapalooza, Austin City Limits, Sasquatch, Hang Out, grali też na supporcie przed Aerosmith.

19 stycznia brat Jacka, toczący walkę z zaburzeniem dwubiegunowym typu I, popełnił samobójstwo. Alex był wcześniej managerem zespołu, zrezygnował z tej funkcji, ale pozostawał bliski jego członkom. To właśnie O’Brien znalazł go jako pierwszy po usłyszeniu wystrzału z broni. Tymczasem dzień później The Bright Light Social Hour ogłosili wydanie nowego albumu, Space Is Still The Place. Oczywiście ciężko sugerować związki albumu, który w dużej części powstał przed tragedią rodzinną basisty, ale myślę, że Alex byłby zadowolony z dedykowanej mu płyty.

Space Is Still The Place jest niezwykle efektownym połączeniem psychodelii z blues rockiem. W jednej chwili potrafi brzmieć jak Led Zeppelin, The Black Keys, Kings Of Leon czy też – z młodszych zespołów – chwaleni przeze mnie w zeszłym roku Rival Sons. Z drugiej strony nigdy nie traci hipisowskiej harmonijności i pewnej skłonności do taneczności. Szczególnie słyszalne jest to na syntezatorowym Dreamlove. Nigdy nie możesz do końca przewidzieć, w jakim kierunku podąży utwór, którego w tym momencie słuchasz. Bez względu na to, czy gitary grają akurat kojącą, łagodną melodię czy drapieżny riff, nie możesz uniknąć wrażenia potęgi ich brzmienia – stąd zapewne te porównania do Pink Floyd. I niekoniecznie jest to świętokradztwo! To rzeczywiście zespół, który najlepiej brzmi na żywo. Płyta ma kilka wyraźnych highlightów – są to przede wszystkim otwierająca trójka Sweet Madelene, Slipstream oraz Dreamlove, melancholijne Aperture czy też mroczne The Moon.

Nie będę ukrywać – dla wszystkich fanów ambitnego, podniosłego rocka jest to pozycja obowiązkowa! Oczywiście wpływ wszystkich cytowanych tu zespołów jest widoczny, ale efekt jest niezwykle eklektyczny i jak już wspominałem, zaskakujący. Żałuję, że pewnie nie będzie mi dane zobaczyć tej grupy na żywo… choć byłoby przyjemnie zostać zaskoczonym – a na wspomnianych Rival Sons w Polsce też nie liczyłem! Bardzo Wam ten krążek polecam.