Sentiments

Julia Marcell wydała do tej pory trzy albumy: It Might Like You ukazało się w 2009 r. (reedycja w 2012 r.), June, jakże różne od It Might Like You, zostało wydane w 2011 r. i wreszcie wydane w 2014 r. Sentiments, zdające się być połączeniem stylu poprzednich dwóch płyt, a jednocześnie czymś zupełnie nowym.

Na Sentiments możemy znaleźć jedenaście utworów, które łącznie trwają nieco ponad pół godziny i właśnie czas trwania albumu jest jednym z niewielu jego minusów, bowiem każdy fan chciałby słuchać głosu Julii jak najdłużej. Podobnie jak na dwóch poprzednich płytach utwory wykonywane są w języku angielskim, za wyjątkiem piosenki Cincina, bardzo dynamicznej, szybko zaśpiewanej, sprawiającej, że nogi aż wyrywają się do tańca.

Album zaczyna się od utworu Manners, który wyróżnia się na tle innych piosenek i jest dobrym wyborem na singiel promujący Sentiments. Osobiście kojarzy mi się ze stylem z poprzedniej płyty, przez co stanowi idealne przejście z jednego etapu twórczości wokalistki do kolejnego. Następnie możemy posłuchać dwóch nieco spokojniejszych utworów – Dislocated Joint oraz Halflife. Pierwszy z nich zwłaszcza we wstępie kojarzy się z albumem It Might Like You i jego klimatem, choć w Dislocated Joint usłyszymy także perkusję (od czasów krążka June jeden z ważniejszych instrumentów). Do spokojniejszych utworów można zaliczyć także Piggy Blonde, Maryanna, Twelve czy North Pole. Piggy Blonde zawiera w sobie ciekawe tło melodyczne, lekko filmowe, jak z lat 60. Maryanna to jeden z moich faworytów na albumie Sentiments, piosenka bardzo spokojna, momentami niemal szeptana o wpadającej w ucho melodii.

Sentiments ukazuje także bardziej rockową stronę Julii, np. w utworze Teacher’s (dużo energii), Lost My Luck (mroczniejszy i z ciekawym brzmieniem gitary elektrycznej) czy Superman (mniej dynamiczny od Teacher’s, stanowi dobre outro dla całego albumu), i muszę przyznać, że podoba mi się takie rockowe brzmienie w jej wykonaniu.

Tytuł płyty idealne określa jej zawartość, jest to bowiem album pełen refleksji o przeszłości i warto słuchać go nie tylko z przyjemnością obcowania z bardzo dobrym głosem i ciekawymi melodiami, ale także skupić się na warstwie tekstowej. Podsumowując, chciałabym zaznaczyć, że Julia Marcell potrafi łączyć różne style, od delikatnego grania z akompaniamentem pianina, poprzez elektronikę, aż do rockowych klimatów i robi to na tyle umiejętnie, że jako fanka jej twórczości z niecierpliwością czekam, co zaprezentuje nam w przyszłości.