Lightning Bolt

Pisząc o najnowszym jubileuszowym albumie grupy Pearl Jam, powinienem być obiektywny i zdystansowany do ich twórczości. Jednak z racji odwiecznej sympatii, jaką obdarzam ten zespół, może się to nie udać.

Z płytą Lightning Bolt pierwszy raz zetknąłem się niedługo po jej premierze, gdy wraz ze starym dobrym znajomym postanowiliśmy spotkać się przy złotym trunku. Mało jest takich płyt, na których są kawałki, które wpadają w ucho po pierwszym przesłuchaniu. W ten sposób często sprawdzam, czy dany album jest dobry. Wychodzę z założenia, że większość utworów po kilku lub wielokrotnym przesłuchaniu zaczyna się prędzej czy później podobać. Jeżeli jednak utwór wpada w ucho już za pierwszym zetknięciem z nim, to wiedz, że coś się dzieje.

Jeszcze przed wydaniem Lightning Bolt, mieliśmy okazję uraczyć nasz słuch singlem Mind Your Manners. Przyznam szczerze, że ten spodobał mi się dopiero za drugim odsłuchaniem. Jako zapowiedź albumu okazał się jednak idealny. Mocne brzmienie wymieszane z charakterystycznymi melodiami Pearl Jam. Już wtedy wiedziałem, że album będzie dobry. Właśnie w takim charakterystycznym, szybkim tempie utrzymana jest większa część płyty, choć nie zabrakło również na niej wolniejszych kompozycji.

Od blisko miesiąca dziesiąty studyjny album Pearl Jam towarzyszy mi podczas biegania. Jeszcze nigdy nie biegało mi się tak łatwo i przyjemnie. Pierwsze trzy utwory, jakimi są Gateway, wspomniane wcześniej Mind Your Manners oraz My Father‘s Son, są dynamiczne i szalone. Wolniejsze Sirens, które także jako singel promowało nową płytę, to ballada, którą dzięki świetnemu wokalowi Eddie‘go Veddera słucha się z wielka przyjemnością.

Kolejnym utworem jest tytułowe Lightning Bolt. Nie wiem czemu, ale piosenki, od których tytułuje się album, często są najsłabsze z całej płyty. Tak też jest w mojej ocenie i tym razem, co nie znaczy, że piosenka mi się nie podoba. Wręcz przeciwnie, jest dynamiczna i melodyjna, jednak nie jest to najlepsza pozycja na tej płycie. Następna piosenka to zaczepne Infallible. Uczucia towarzyszące mi podczas słuchania tej piosenki to sinusoida. Z początku utwór wydaje się być smutny, aby nagle przejść w wesoły rytm, a potem znowu przygnębiający. Bardzo ciekawy kawałek z emocjonalnego punktu widzenia.

Pendulum, czyli siódmy utwór na płycie, to dopiero dołujący kawałek. Można również napisać, że jest klimatyczny, ale to, jaki on naprawdę dla kogo jest, trzeba stwierdzić samemu. Nie polecam jednak chcącym poprawić sobie humor. Kolejne trzy utwory to kompozycje bardzo ekspresyjne, szybkie i zwariowane – Swallowed Whole, Let The Records Play i moje ulubione Sleeping By Myself, które od poprzednich dwóch trochę jednak odstaje. Yellow Moon to kawałek idealny na zakończenie płyty. Bardzo dobrze nadaje się jako podsumowanie albumu i pewna refleksja nad nim. Na płycie znajdziemy go na przedostatniej pozycji, a ostatnim utworem jest prawdziwa amerykańska ballada – Future Days, która jest jeszcze bardziej refleksyjna niż utwór poprzedni.

Wszystkie utwory stanowią zwartą i dobrze zgraną całość. Widać, że chłopaki naprawdę się postarali. Dziesiąta płyta najwyraźniej zobowiązuje do pewnego poziomu.

Rafał Tamiła