Last Of Our Kind

The Darkness zrobili nie lada zamieszanie swoją debiutancką płytą Permission To Land, szczególnie w rodzimej Wielkiej Brytanii. Zgarnęli mnóstwo nagród i zyskali rzesze fanów. Sprawili, że cofnęliśmy się do lat 70. i 80., kiedy triumfy święcił klasyczny rock w stylu AC/DC. Dla wielu było to miłą odmianą od zespołów rockowych pragnących wpisać się w najnowsze trendy, co często skutkowało złagodzeniem brzmienia. Trudno też było przejść obojętnie wobec ich image’u – długie włosy, winylowe/skórzane dzwony i obcisłe “wdzianka” jakby wyciągnięte z dna szafy glammetalowego zespołu z lat 70. sprawiły, że wielu ludzi oceniło ich negatywnie, zanim ich usłyszało, co było dużym błędem, bo tutaj zdecydowanie nie mieliśmy do czynienia z przerostem formy nad treścią.

Najważniejsze było jednak to, że zespół przypomniał, że rock to też (a może przede wszystkim) zabawa, podczas gdy wielu artystów już o tym zapomniało. Ich śmieszne, czasem kiczowate teledyski ogląda się z przyjemnością, szczególnie że muzyka jest bardzo dobra: to przede wszystkim ona sprawia, że o The Darkness nie można tak szybko zapomnieć.

Last Of Our Kind to czwarta płyta zespołu. Czy ona także poprawia nam humor i dzięki niej mamy ochotę na rockową imprezę? Myślę, że tak, choć mamy do czynienia z kilkoma zmianami. Za perkusją usiadła Emily Dolan Davies, która niedługo potem pożegnała się z zespołem zastąpiona przez Rufusa Tigera Taylora. Wokalnie też jest trochę inaczej, bardziej różnorodnie, bo Justin Hawkins postanowił uraczyć nas trochę mniejszą ilością charakterystycznego falsetu, a nawet zaśpiewać bardziej surowo, z chrypką, co najlepiej słychać w przebojowym Open Fire. Ten utwór może się spodobać osobom, które nigdy nie przepadały za stylem śpiewania Hawkinsa.

Jeśli chodzi o teksty, to najciekawsze jest Barbarian zainspirowane historią najazdu Wikingów na wybrzeża Anglii. Jak przystało na The Darkness, mamy ciekawy i zabawny teledysk (w komiksowym stylu), a otwierający riff jest jednym z najlepszych na płycie. W porównaniu z poprzednimi płytami teksty na Last Of Our Kind nie są wyłącznie żartobliwe, wydają się odrobinę głębsze, co jest dużym plusem i stanowi krok do przodu w twórczości zespołu.

Po dwóch żywiołowych utworach zespół zwalnia trochę w tytułowym utworze, nie pozbywając się charakterystycznych partii gitarowych. Intro Roaring Waters kojarzy się z Aerosmith, a występujący w drugiej połowie piosenki galopujący riff z pewnością zasługuje na uwagę. Wheels Of The Machine to po prostu ładna ballada z fragmentami wokalnymi przywodzącymi na myśl… Bee Gees. W Mighty Wings mamy intro na syntezatorach, które już po chwili zastępuje prawdziwie heavymetalowy, ciężki riff. Ciekawie jest także wokalnie – słychać inspiracje rock operą w stylu Queen. Bardziej metalowe niż rockowe jest też Mudslide. Płytę kończą odrobinę lżejsze Hammer & Tongs i Conquerors z basistą zespołu na wokalu, co stanowi niespodziewanie zakończenie albumu.

Jak przystało na ten zespół, mamy dużą dawkę świetnych partii gitarowych, przebojowych refrenów (choć nie zapomniano o balladach) i mnóstwo zabawy. Jest to płyta klasycznie rockowa, przepełniona przebojowymi riffami, inspirowana mistrzami gatunku, lecz bez kopiowania – The Darkness już na pierwszej płycie zdefiniowali własny styl. Jeśli nawet na początku wydawali się parodią czy żartem z klasycznego rocka, to tym albumem ugruntowali swoją pozycję utalentowanego zespołu, który ma do siebie dystans, ale jednocześnie poważnie traktuje swoje powołanie.