Higher Truth

Nie jest niczym dziwnym, że wokalista znanego zespołu próbuje sił solo. Taką przygodę mają za sobą m.in. Robert Plant, Mick Jagger czy Steven Tyler. Czasem wychodzi to lepiej, czasem gorzej, ale zawsze jest to pewna ciekawostka i kolejna płyta, na której śpiewa nasz ulubiony wokalista.

W jednym z wywiadów z czasów Audioslave Chris Cornell powiedział, że albumy Soundgarden kupują najczęściej starsi fani, Audioslave – młodsi, którzy wolą bardziej nowoczesny rock, natomiast w jego solowych albumach zasłuchują się przede wszystkim… kobiety. Coś w tym może być, ponieważ pod własnym nazwiskiem Cornell wydaje dużo lżejsze kawałki, które mogą być odskocznią od przesterowanych gitar i wrzasków. Solowe płyty Chrisa Cornella pokazują inną stronę muzyka i inspiracje różne od tych z płyt Soundgarden i Audioslave.

Kariera solowa Chrisa Cornella zaczęła się po rozpadzie Soundgarden. Wydał wtedy świetną płytę Euphoria Morning (ostatnio pojawiła się jej reedycja z oryginalnym tytułem Euphoria Mourning) z bardziej melancholijnymi utworami. Kilka kolejnych lat upłynęło mu na współpracy z Audioslave, w wyniku czego dostaliśmy trzy bardzo dobre płyty. Następnie Chris wydał Carry On, na którym znalazł się utwór You Know My Name, piosenka do Casino Royale – kolejnego filmu o przygodach James Bonda. O wydanym dwa lata później Scream nikt już nie chce pamiętać, ale rozumiem, że artysta chciał spróbować czegoś nowego. Potem nastąpił powrót Soundgarden, a dziś możemy się cieszyć nową, czwartą solową płytą Cornella.

Na Higher Truth artysta po raz kolejny udowadnia, że dobrze czuje się nie tylko w cięższym repertuarze i że nie musi wcale wrzeszczeć, by pokazać swoje możliwości wokalne. Jeśli ktoś spodziewał się przesterowanych gitar znanych z płyt Soundgarden, może się zawieść. Ta płyta jest pełna ładnych, spokojnych piosenek, w większości akustycznych, ale z dodatkiem klawiszy, harmonijek czy skrzypiec. Jest bardzo klimatyczna i niesie ze sobą wiele emocji – to zasługa m. in. ładnych melodii, ale przede wszystkim wokalu. Jest to płyta raczej pop rockowa, ale próżno tu szukać banalnych kompozycji i tekstów o niczym (Chris Cornell zawsze był dobrym tekściarzem).

Pierwszy utwór, będący jednocześnie singlem, I Nearly Forgot My Broken Heart, jest jednocześnie najbardziej przebojowym utworem z tej płyty i chyba też najlepszym.

Our Time In The Universe mogłoby się znaleźć na Scream, ponieważ jest tam trochę elektroniki, ale nie tyle, żeby utwór nie pasował do reszty. Na uwagę zasługują też melodyjne i przebojowe Dead Wishes oraz romantyczne Let Your Eyes Wander. Before We Disappear z melodią i tekstem naprawdę chwytającymi za serce (How hard can it be To share your love with me?) także może być jednym z lepszych utworów na Higher Truth.

Gdzieniegdzie słychać inspiracje Led Zeppelin i The Beatles, trochę folku i country, nie można więc powiedzieć, że wieje nudą, ale dla fanów Cornella przyzwyczajonych do mocniejszych brzmień Higher Truth może być za długi i zbyt nużący. Płyta jest bardzo spójna – większość utworów jest utrzymana w tym samym klimacie: szczere, osobiste, często romantyczne (ale też melancholijne) teksty, minimalizm aranżacyjny, przyjemne melodie i wokal, który tym razem jest na pierwszym miejscu. To wszystko sprawia, że jest to po prostu przyjemna płyta – lekka, ale pełna dobrych piosenek.