Dzieciom

Lao Che to zespół składający się z sześciu mężczyzn grających ze sobą od szesnastu lat. Znani są z nie do końca konwencjalnego doboru tematów swoich płyt (np. Gusła), specyficznego, rozpoznawalnego stylu muzyki (np. Soundtrack) oraz pełnych gier słownych tekstów (np. Gospel).

Najnowsza płyta, Dzieciom, wpasowuje się w znany fanom zespołu klimat. Sam tytuł również spełnia tę samą rolę, co zawsze (nie licząc płyty Powstanie Warszawskie), czyli luźno opisuje tematykę krążka. Chodzi przede wszystkim o formę tekstów – raz czy dwa bohaterem jest Miś, pojawia się też dużo zdrobnień, choćby „wojenka”. Jeszcze jednym znaczeniem tytułu jest też to, że jest skierowana do „dorosłych dzieci”.

Muzycznie tym razem jest dosyć gitarowo (brawo, Spięty!). Mocne riffy w Dżinie czy Tu pokazują, że lider daje radę nie tylko na wokalu. Jest to odstępstwem od kierunku, jaki zespół obrał na dwóch poprzednich płytach, czyli elektroniki. Oczywiście, tej też tutaj nie brakuje – Denat na samplerze i Wieża na klawiszach robią swoje. Dimon od lat zapewnia dobrze komponującą się perkusję, Żubr – mocny bas (słyszalny choćby w Tu), a Trocki – również charakterystyczne dla zespołu – szeroko pojęte instrumenty perkusyjne. Największym hitem z płyty, utrzymującym się już któryś tydzień na pierwszym miejscu Listy Przebojów w Trójce, jest oparta na klawiszowym motywie Wojenka. Wcześniej podboju dokonało Tu. Naszym domowym ulubieńcem jest Bajka o Misiu (tom I).

Wspomniałem wcześniej o formie tekstów. Otóż faktycznie, Spięty przeprowadził niejeden zabieg „zmiękczający” tekst. Forma jest jednak tylko przykrywką dla absolutnie dojrzałej i poważnej treści. Treści Wojenki nie trzeba tłumaczyć, Bajka O Misiu (obie części) jest o trudności bycia osobą dorosłą, Legenda O Smoku dotyczy wszechobecnej przemocy… Z każdego tekstu bez problemu można wyjąć naprawdę dużo treści. I właśnie to jest prawdziwą siłą tego zespołu – teksty, które zmuszają do przemyśleń.

Podsumowując – Dzieciom to odejście od stricte elektronicznego ostatnio muzycznego stylu zespołu, a w tekstach słuchacz odnajdzie to samo Lao Che, co zwykle – niedosłowne – naginające słowa dla potrzeb melodii i znaczenia. Płyta nie nudzi, wręcz odwrotnie – jak zwykle zaskakuje pomysłami jej twórców. Fanom zespołu na pewno się spodoba, ale mimo wszystko innowacyjna nie jest.