Chapter One

Ella Henderson, rocznik 1996. Taka młoda dziewczyna, a taki głos – pomyślałem w pierwszym momencie. Ale dobry, mocny i dobrze ustawiony głos wokalistki nie przekłada się na piosenki. Debiutancki album, Chapter One, to przede wszystkim Ghost – duży hit na Wyspach i całkiem niezła piosenka pop, choć powstała z myślą o podboju list przebojów. A płyta? To jeszcze jeden mało oryginalny produkt pop, totalnie niezaskakujący swoją zawartością. Bo i dlaczego też Ella miałaby zaskakiwać, skoro we współczesnej muzyce króluje tendencja na totalny brak kreatywności? Słuchając tej płyty, czuję się zmęczony kolejną wersją przynudzania à la Adele (Yours) i popłuczynami po wczesnej Alicii Keys (Mirror Man). Co prawda liczne nawiązania do soulu i R&B są tutaj na szczęście mile widziane, ale to wszystko takie mało wyróżniające się i ani na moment niewyściubiające nosa poza z góry przewidywalne ramy.

Piękna Ella czasem brzmi niemalże jak Beyoncé (The First Time), a jeszcze gdzie indziej niczym koleżanka Emeli Sandé (Pieces). I wychodzi na to, iż Chapter One to również naśladownictwo stylów starszych koleżanek z branży. Pytanie jednak jest bardzo jednoznaczne: po kiego grzyba? Jeżeli jednak ktoś uległ urokowi Ghost i oczekuje jeszcze jednej lub dwóch piosenek tego kalibru, to bardzo się zawiedzie. A mogła powstać płyta w bardziej oryginalnych ramach, z tendencjami do soulu, popu i trip hopu. Brzmienie i ogólny zarys kompozycyjny nie są wcale aż tak tragiczne, jednakże brzmi to wszystko mało kreatywnie, a co za tym idzie – mało wiarygodnie.

Podbijać rynek jednym przebojem? To już słyszeliśmy wiele razy. Niżej podpisany nie usłyszał tutaj niczego, co mogłoby porwać i zainteresować na dłużej. Ale to już sprawa osobistej i czysto subiektywnej estetyki.

Artur Bubec

Więcej recenzji tego autora można przeczytać na fanpage’u Kulturalny Oddech.