Cast In Steel

Dlaczego ludzie lubią A-ha i nadal pomimo upływu tylu lat słuchają Take On Me? Odpowiedź jest bardzo prosta – chwytliwe i zarazem przyjemne piosenki Norwegów od razu wpadają w ucho.

5 lat temu wydawało się, że to już koniec, bowiem zespół zakończył karierę. Jednak w tym roku okazało się, że grupa jeszcze nie wszystko powiedziała i postanowiła powrócić z nową płytą i trasą koncertową. Obawiałam się, że będą to odgrzane kotlety, albo jak to się często dzieje, niefortunny powrót do tego, co już minęło. Całe szczęście tak się nie stało. Choć można powiedzieć, że Cast In Steel to typowe A-ha, jest to na tyle eleganckie i błogie brzmienie, że nie sposób nie ulec urokowi twórczości tria.

Pierwszy singiel Under The Make-up nie zachwycił mnie, a jedynie przekonał, że płyta będzie brzmiała jak na A-ha przystało – ładna melodia, romantyczny wokal Mortena Harketa, melancholia unosząca się w powietrzu. Jednak podczas pierwszego przesłuchania albumu nie mogłam wyjść z podziwu.

Płyta jest świetnie wypośrodkowana – syntezatory sąsiadują z gitarą i smyczkami tworząc dobre aranżacje. Na krążku znalazły się spokojnie ”płynące” kompozycje jak tytułowy Cast In Steel, Objects In The Mirror z piękną sekwencją smyczek czy końcowy Goodbye Thompson. Są tutaj również elektroniczne utwory nawiązujące do lat 80. – The Wake, Forest Fire przy którym można trochę się pobujać, Door Ajar czy Mythomania ze świetnym współbrzmieniem elektroniki z gitarą. Moim faworytem jest piosenka Living At The End Of The World, która jest tak bardzo piękna, że nie mogę opanować wzruszenia. Uwielbiam również Giving Up The Ghost, gdzie syntezatorowy bit wraz z sekwencją skrzypiec brzmi po prostu idealnie!

Jedyne do czego można się przyczepić, to momenty, jak chociażby w utworze Shadow Endeavors, gdzie Morten wyśpiewując wysokie dźwięki (tak, ten Pan posiada 4-oktawowy głos!) brzmi za słodko. Wtedy trochę mi brakuje tego pazura, który pokazywał parę ładnych lat temu podczas Scoundrel Days, I’ve Been Losing You czy Move To Memphis.

Podsumowując, nikt już mi nie wmówi, że A-ha to podstarzali panowie, którzy udają, że są na topie wykonując na koncertach największe hity Take On Me i Hunting High And Low. Norwegowie nadal potrafią stworzyć dobre melodie, świetnie je zaaranżować i podać w takiej formie, która zadowoli zarówno fanów, jak i laików, którzy całkiem przypadkowo trafili na ich krążek. Gratuluję im odwagi, że postanowili powrócić i zrobili to naprawdę w dobrym stylu. Tak trzymać!