Big Music

Od początku XXI wieku widać, że muzycy szkockiego Simple Minds cierpią najwidoczniej na syndrom co drugiej słabszej płyty. O ile Cry z 2002 roku zawiesiło poprzeczkę dosyć wysoko, przynosząc kompozycje najwyższych lotów, tak powrót do muzycznej prostoty na kolejnej płycie Black & White 050505 nie przekonał nawet ortodoksyjnych zwolenników nowofalowego rocka. Na tym niewdzięcznym tle następny, zdecydowanie gitarowy album Graffiti Soul z 2009 roku okazał się sukcesem, tak więc wypadło, że Big Music, chcąc nie chcąc, musi być po prostu obniżeniem muzycznej formy. I rzeczywiście coś w tym jest. Choć Jim Kerr i reszta ekipy wciąż gloryfikują swoje fascynacje rodem z lat 80. już od pierwszych elektronicznych dźwięków Blindfolded, tak już Midnight Walking jawi się jako kolejny pierwszorzędny przebój w repertuarze Simple Minds, podkreślony tym specyficznym, nieco mrocznym nastrojem i wręcz doskonałym refrenem.

Melodia następnego utworu, Honest Town, wyraźnie została zapożyczona z przeszłości, a pan Kerr strasznie się męczy (oj, za dużo piwka). Tytułowa kompozycja jest bardziej rockowa, aczkolwiek brak tutaj ciekawszej melodii. Właśnie, sfera melodyczna to najsłabsze ogniwo Big Music, bo już za moment elektroniczny Human przelatuje niepostrzeżenie, a takie Blood Diamonds, gdyby nie banalna melodia refrenu, mógłby startować do klasyku Don’t You (Forget About Me).

Zdecydowanie ciekawsza jest druga część krążka, bardziej rockowa. Tutaj wyróżnia się intrygujące Concrete And Cherry Blossom, znów naszpikowane świetnym refrenem oraz dialogiem gitarowych brzmień z dyskretnie podaną elektroniką. Imagination znów jest bardziej rockowe, choć cały kawałek pędzi raczej na tanecznym rytmie i co ważne, nie rozsypuje się na strzępy. Kill Or Cure przypomina stare kawałki Simple Minds i znów robi się miło, podobnie jak w Broken Glass Park, choć i tutaj można się czepiać refrenu, nazbyt przewidywalnego…

Płyta zaskakuje nieco większym naciskiem elektronicznej produkcji, aczkolwiek to również nie jest nowość, biorąc pod uwagę krążki typu Néapolis bądź wspomniane Cry. Jednakże mimo iż Big Music nie przenosi gór, nie przynosi zespołowi wstydu. To ogromna dawka nowofalowego rocka środka, jak najbardziej w stylu Simple Minds. I kropka.

Więcej recenzji mojego autorstwa można przeczytać na fanpage’u Kulturalny Oddech (tutaj).

Artur Bubec